Ghana: Over en uit!

Aan alle goeds komt een einde, zo ook aan ons Ghana avontuur. 4 maanden zijn voorbijgevlogen en we zijn inmiddels weer terug op Hollands koude bodem. We hebben mooie en leerzame dingen gezien, gehoord en gevoeld. Ook moeilijke momenten en frustraties zijn ons niet bespaard gebleven, maar we kijken zeker voldaan terug.

Nu zijn we hard aan het acclimatiseren aan de kou en het jachtige Nederlandse leven. We moeten wennen aan het feit dat er in een keer zoveel blanken op straat lopen, we weer opgaan in de massa en niemand elkaar groet. Graag zouden we even terug willen naar de hete zon, vriendelijke mensen en go-with-the-flow mentaliteit. Afrika heeft zeker een bijzondere plek in ons hart en is nog niet van ons af!

Ondergaande zon aan de Ghanese kust

Toedeloe!

Dankjulliewel voor het volgen van deze blog! Voor het echte Ghana gevoel moet je gewoon naar Ghana gaan, voor de mooie plekjes kun je ons benaderen. 

Hiermee is het einde van deze blog een feit, wij gaan afstuderen, een nieuwe fase en uitdaging waar we veel zin in hebben.

Gegroet! En een kusje op jullie mooie witte neuzen! Naaaaaaa!!

Irene und Inge



Fijn jaar!

Vanuit Ghana als eerste een gelukkig en gezegend nieuwjaar toegewenst, vol nieuwe uitdagingen kansen en fijne dingen en lekker eten! Onze oud- en nieuwviering was anders dan normaal, maar ook wel weer gezellig. We waren met z'n 6en een weekend weg naar Bolgatanga, noorden van Ghana. Daar hebben we een aantal dingen gedaan; slavenkamp bezocht, krokodillen geaaid en het nieuwe jaar ingetoost.

In het echt was tie groter...

Verder hebben we de afgelopen weken stage gelopen in het Nutrition Centre in Tamale. In dit centrum komen elke dag moeders met kinderen die ondervoed zijn. Deze kinderen worden geregistreerd, gewogen en krijgen Plumpy Nut, een voedzame snack van Unicef. De moeders komen van heinde en ver gelopen met hun kinderen, vaak komen ze daarom maar 1x in de week.

Verder wordt er in het centrum voorlichting gegeven aan de moeders over voeding en andere gezondheidsonderwerpen. In de hoop dat zij het verder vertellen aan vrouwen in de dorpen. 

vrouwen in het centrum

Afgelopen zondag gingen we naar de kerk, daarna zijn we samen doorgegaan naar een soort 'eco project.'  Een dorpje vlakbij Tamale, waar ze laten zien aan toeristen, hoe ze leven. Het was erg leuk om mee te maken, hoe de vrouwen kookten, hoe de babies werden gewassen en om zelf ook te helpen bij de 'tuli tuli' of ' tumi tumi' maken. Een soort gefrituurde pindakaas ringen.

Tuku tuku maken

En een Inge actie

Lieve mensen, wij gaan vanaf morgen reizen. Heel veel succes met alles.

Hier gaat het goed, wij genieten volop! 

Liefs,

Inge und Irene

Het regent zonnestralen!

Lieve familie en vrienden,

Kerst is weg. En wij zijn inmiddels ook weer vertrokken uit Gushegu. Het was een mooie kerst. Anders dan thuis, maar toch mooi. Vooral de kerkdienst. Eerst werd kort het kerstverhaal in het Engels verteld, en vervolgens werd het uitgespeeld. De 6 maanden oude baby Jezus was net iets te zwaar voor de 4 jaar oude Maria, maar het ging allemaal goed.

Het kerstverhaal

Het eten na de kerkdienst 

Toen 's middags ' The sound of music' gekeken en geholpen met het voorbereiden van het kerstdiner. We hebben voor het eerst in ons leven kalkoen gegeten. En het was lekker.

Inge! 

 

Hoi! 

Verder zijn er nog veel dingen gebeurd. We hebben gedineerd met de Nederlandse ambassadeur van Ghana, we zijn naar Wa geweest en onze tijd in het ziekenhuis zit erop. De trip naar Wa is een heel verhaal, dus ik beperk me tot een aantal foto's. 

Het was een zeer klein bed 

Toffe kinderen

6.00 's morgens vrouwen aan het koken 

Lang leve de zelfontspanner! 

Bedankt voor de lieve brieven en kaarten,

Een heel fijn en goed en bovenal Gezegend nieuwjaar. 

Van jullie zonnetjes,

Inge und Irene

Gezegende Kerst!

Lieve iedereen,

Kerst in Nederland is in vele opzichten anders dan in Ghana,

maar op de ware manier ook weer niet.

De video dekt niet helemaal de lading,
maar we willen jullie vanuit ons hart een hele goede en vooral gezegende kerst wensen.
Met lieve mensen en lekker eten. Maar vooral met de ware kerstboodschap.
Zoals een mooi kerstliedje het verwoord: 'Let my heart become Your Bethlehem, let Christ be born in me.'

Een witte kerst is als oliebollen met poedersuiker,

maar rijst met prutje en 40 graden is ook goed :).

Heel veel liefs,

Inge und Irene

P.S. Om wat van de video te horen moet je en een goed gehoor hebben en je volume voluit zetten. Ook komen we er net achter dat het filmpje wel erg snel afspeelt, maar ook dat maakt niet uit. Het gaat om het idee!

Hello saminga's!

Een pakkende inleidende nieuwsgierig makende zin is moeilijk te verzinnen, dus die hebben we niet. Aan de ene kant gebeurd er hier veel, aan de andere kant ook helemaal niet.

Allereerst een mededeling: Inge en ik vliegen 8 februari terug naar Nederland. Hier is lang over nagedacht en we hebben besloten om ‘thuisthuis’ af te studeren. Dit om praktische maar ook vanwege gevoelsredenen. Wanneer je geïnteresseerd bent kan je mailen/bellen of het vragen wanneer we terug zijn! We hebben het hier zeker naar ons zin, dus maakt u/jij je vooral geen zorgen!

Inge en ik zitten nu op de ICU, Intensive Care Unit. Dat klinkt heel spannend, maar het valt wel mee. We hebben gemiddeld 1 patiënt per dag, 1 daarvan was een jongen van 9 jaar die uit de boom is gevallen doordat er een bijennest in de boom zat. Z’n hele lichaam zat onder de steken en hij heeft 5 dagen in een shock gelegen. Toen kwam hij bij en moest hij voor OK, omdat hij 2 gebroken polsen en gebroken enkel had. Hier waren we bij. Een orthopedisch chirurg die 30 jaar in ‘the UK’ heeft gewoond en gewerkt en nu gepensioneerd is, deed deze procedure. Helaas is het niet gelukt omdat het bot al in de spiermassa gegroeid was, de jongen moest daarom over naar Kumasi voor een uitgebreide chirurgische ingreep. Omdat z’n familie daar geen geld voor had is dat niet gebeurd en zijn ze met de jongen naar een herbal doctor gegaan. Triest, want de kans op genezing is nu nihil.

De IC heeft 4 bedden



En is zeer georganiseerd



Na de operatie nodigde de chirurg ons uit om bij hem te komen eten, dit hebben we dit weekend gedaan. Het was erg gezellig, we hebben veel en lekker gegeten en champagne gedronken (energy fruit drank met een knallende kurk) op de veranda onder de mangobomen. Daarna zijn we in een 4x4 naar zijn pasgebouwde kliniek gereden en hebben we daar binnengekeken. Deze chirurg laat momenteel ook een groot ziekenhuis bouwen in Tamale, hij wil daar laten zien hoe patiëntenzorg ook kan, dit door het aantrekken van gemotiveerd en gekwalificeerd personeel en het respectvol omgaan met patiënten. In het kader van Sinterklaas hebben we de chirurg en zijn vrouw een zak pepernoten gegeven, een small small present. Omdat het allemaal weer te mooi was om waar te zijn, een grote tafel vol lekker eten en een ‘huge house’ hadden we op het eind nog een sanitaire blunder. Irene brak zeer flatteus de wc-bril door midden en op precies hetzelfde moment, aan de andere kant van de deur gooide Inge een bak met vloeibare zeep over zich heen. Lang leve onszelf!

By the doctor

Afgelopen weekend zijn we, met z’n vieren, naar Gushegu geweest. Naar onze lieftallige medestudenten Nienke en Femke. Om 12.30 waren we op het busstation en rond 14.00 vertrok de bus. De busreis was gezellig. Vooral achterin waar Inge voor de sfeer zorgde. Daar was niet veel voor nodig; een opgeblazen handschoen, wat woorden Dagbani, een sjaal om je hoofd knopen en gewoon heel hard lachen om elkaar, plezier gegarandeerd!

Plezier in de bus!

Aangekomen in Gushegu waren we even beduusd van alle elektriciteit/internet en apparaten die ze daar hebben. We zijn niet jaloers, begrijp me niet verkeerd. Maar het was gewoon totaal anders dan bij ons. Het was vooral gezellig afgelopen weekend. Op de fiets Gushegu verkend. Het ‘Nutrition Centre’ en het ziekenhuis gezien. Konijnen zijn geslacht en gegeten. En we hebben veel gespeeld met Hawa en Salma.

Voorlezen in bed



Fietsen in Gushegu

Konijnen ontleden

In 2007 is het ziekenhuis gebouwd door de Nederlands overheid, en het is echt prachtig. Mooi opgezet en goede apparatuur. Jammer alleen dat veel medische apparaten niet worden gebruikt omdat ze of niet weten hoe of ze het simpelweg niet willen. Zondagnacht hebben we de bus weer terug genomen naar Tamale, home sweet home.

Tot slot nog wat beloofde informatie over onze contacten met de geliefde Nursing Director. Nadat ze terugkwam van haar travelling zijn we in gesprek gegaan met haar. Het eerste wat ze tegen ons zei bij binnenkomst was ‘Oh, you look so cuuuute in your dresses!’ Dat konden we natuurlijk alleen maar beamen, we hebben haar ook uitgebreid gecomplimenteerd met het mooie ziekenhuis. We leren hier zeker wel om te communiceren binnen een indirecte cultuur. Het is uitdagend en leerzaam, en soms ook lastig.

Succes met alles wat jullie doen. Geniet van de sneeuw en geniet van elkaar!

Zonsondergang

Vroege vogels zijn niet voor de poes:-)

Veel liefs en warmte!

Inge und Irene



Ongestreken jurken en nog meer!

Schrijven geeft maar heel beperkt weer hoe je je nu echt voelt, maar ik ga een poging doen. In het ziekenhuis hebben we meer onze plek gevonden. Hoe om te gaan met narrige hoofdzusters en hoe te coopen met huwelijksaanzoeken. Het is verbazingwekkend en ook een dankpunt dat het als groep eigenlijk heel leuk is. We maken de slechtste grappen en hebben het over zaken van het hart. Inge werkt nu op de ´Male Medical Ward´ en ik op de ER. Inge vind het iets wat saai op haar nieuwe afdeling en ik geniet van de ‘hectiek’ op z’n Afrikaans. 

Op school hebben we globaal les gehad over cultuur(verschillen) waaronder directe en indirecte culturen. Een concreet voorbeeld:

Vrijdag hadden we een studiedag, alle vier hadden we dat individueel geregeld bij onze eigen ´head in charge´ van de desbetreffende afdeling. Wij ijverig met laptop en al naar het ziekenhuis om daar te gaan studeren en reflecteren. (Thuis hebben we alleen ’s avonds stroom van de generator en daar laden onze laptops niet volledig van op, een studiedag was dus fijn!) We moesten  bij de ´Nursing Director´ komen. Een studiedag kon echt niet. We hebben alle theorie gehad op school en nu telt de praktijk. En wat al helemaal een grote schande was: onze ongestreken jurken. Dit vonden wij vreemd: 2 weken hebben we rondgelopen in onze mooie jurken en nooit is er iets tegen ons gezegd. Nu was er vanaf bovenaf kritiek op ons open schoeisel en het reliëf van de stof.  En dat moet dan via de ‘Nursing Director’. Wij zijn ons ervan bewust dat wij steken hebben laten vallen maar dit was naar ons inzien een beetje overdreven.  Goed, de director is nu 2 weken afwezig, dus kunnen we nog even nadenken hoe we dit cultureel verantwoord gaan oplossen. We houden u op de hoogte!

Afgelopen zondag was een echte lanterfantzondag. En het was genieten. De zon scheen, de temperatuur was precies goed, we kregen een schommel, Tampoelie was er en alle vier waren we in een zeer chille bui. ’s Morgens hadden we een hagepreek op de veranda gehad. Al met al, een goede rustdag! Zie de volgende foto’s!

Dit is Tampoelie, een meisje van ongeveer 3 jaar oud. Haar moeder en zusje van 6 maanden zijn vaak rond het huis te vinden.

                                                                   Irene und Tampoelie

                                                                                   In de zon

                                                                              Namiddagzon

                                                         ’s Avonds achter de laptop van Inge!

Na deze fotocollage nog wat Neder-Engels :

·         We take the chairs à We take the stairs

·         Were was you?

·         No joh!

·         It’s good zo

·         How late is it?

·         Yeah you have to tell them à You have to count them

·         Where is the skeer à Where is the scissor?

Tot slot nog wat seizoensnieuws; het droogseizoen is zo goed als begonnen. Dat betekent dat het nog warmer wordt en dat de Haramattan gaat waaien (droge wind vanuit Sahara). Ook worden de velden gecontroleerd afgebrand i.v.m droogte.  ’s Avonds kan het gaan afkoelen, iets waar we  naar uitkijken. Zo koud en mistig als in Nederland zal hel niet gaan worden, ook nachtvorst zullen we hier niet krijgen, maar een beetje afkoeling is zeker welkom! Ook zullen dan hopelijk de muskietenvolken ons meer met rust laten.

Heel veel succes met alles wat jullie doen, hou ons vooral op de hoogte, vinden we leuk!

Kusjes voor degene die gekust willen worden!

En verder een nuchtere groet uit indirect Afrika

Inge und Irene

Stage op E.R. en Medical Ward!

Na bijna anderhalve week wachten, praten met verpleegkundig hoofd, directeur van het ziekenhuis en een aantal bezoekjes aan de linnenkamer zijn we dan eindelijk gestart met onze stage! Irene en Lize zijn gestart op de medical ward, Irene zit sinds 2 dagen op de mannenafdeling, Lize bij de vrouwen. Jaap-Willem en Inge zitten op de E.R, de Emergency Room. Over 2 weken wisselen we van afdelingen.

Irene over de Medical Ward;

De Medical ward… Vorige week hebben Lize en ik twee dagen samen op de female ward gelopen. Maandag ben ik naar de 'male ward' gegaan en is Lize op de vrouwen afdeling gebleven. De Medical male ward bestaat uit 30 bedden die opgedeeld staan in 3 ‘units’. Het ziet er totaal anders uit dan in Nederland, het ziekenhuis is vervallen, de bedden zijn erg oud, alles is roestig en omdat veel patienten eten op het nachtkastje hebben staan lopen er ook wat insecten rond. De ziektebeelden die voorbijkomen zijn van interne aard. Zo liggen er patiënten met malaria tot CVA en van nierdialyse tot hartfalen.


'The nurse in Charge'  heeft de leiding en is verantwoordelijk voor alle 30 patienten. Het is ook een echte grote afrikaanse opperzuster. Het is soms wat chaotisch omdat iedereen alles voor iedereen doet. Wel moeten er rond 10 uur de vital signs gecheckt moeten worden. En gebeurd dat hier allemaal handmatig. Je bent dan ook wel iets langer bezig. Je bent hier zowiezo met alles langer bezig. Familie moet medicatie halen, als iemand bloed nodig heeft moet eerst een familelid bloed gaan geven. In noodgevallen wordt het bloed geleend door de bloedbank maar moet een familielid later terug om de gegeven hoeveelheid terug te doneren. Het communiceren met patienten gaat moeizaam. Veel mensen spreken geen engels maar een lokale stamtaal. Collega's spreken engels en de lokale dialecten dus het lukt allemaal wel.


Het is vooral wennen.

 

Inge over de E.R:

 

Onze eerste dagen in de emergency room zitten erop. Dit is een kamer met 4 bedden waar alle spoedgevallen binnen komen. Een soort spoedeisendehulp dus. Het kan er erg druk zijn, maar dit viel de afgelopen dagen mee.

Zijaanzicht van de E.R.

Regelmatig wordt er iemand met veel bombarie de E.R. ingereden. Zo snel mogelijk moet de patient van de brancard op het bed, het kan ze niet snel genoeg gaan. Als de patient eenmaal op de E.R. ligt gaat alles weer op het oude vertrouwde Afrikaanse tempo. Familieleden moeten vaak eerst de nodige spullen aanschaffen. Denk aan: medicatie, dossiermap, infusievloeistof enz. Dit kan zo een half uur duren, ondertussen ligt de patient te wachten. Heel apart om dit mee te maken, geeft soms ook een onmachtig gevoel om nog niks te kunnen doen.

De 'voorraadkast'

De twee meest voorkomende problemen zijn malaria en  RTA (road traffic accident). Wij hebben tot nu toe nog geen zwaargewonden binnen gekregen, er gebeuren wel regelmatig ongelukken met moterbikes en busjes, dus dat gaat vast nog wel gebeuren.

In de E.R. worden we bijgestaan door een team ambulancestudenten. Deze studenten krijgen een opleiding van een jaar waarna ze op de ambulance mogen werken. Hun kwaliteiten liggen vooral bij het meten van de bloeddruk en temperaturen. Het moge duidelijk zijn dat zij in deze fase van hun studie (4 vd 12 maanden) nog heel wat moeten leren!

Het E.R. team!

De E.R. staat onder leiding van black Mozes, een zeer enthousiaste, ervaren verpleegkundige. Black Mozes brengt ons van alles bij over allerhande ziektebeelden. Als het rustig is geeft black Mozes gerust een college van een uur.

De werktijden zijn officieel van 07.30 tot 14.00 uur. Na vier dagen zijn wij er wel achter dat deze werktijden flexibel te noemen zijn. Maandagmorgen kwam head in charge black Mozes pas om 09.30 uur op de afdeling. Zonder blikken of blozen kwam hij de E.R. binnen. Niets of niemand leek het vreemd te vinden dat hij er pas zo laat was. De nachtdienst haalde opgelucht adem omdat hij na een shift van 14 uur eindelijk naar huis kon.

Dit waren in het kort wat ervaringen van onze stage in het Tamale Teaching Hospital Ghana. We horen, zien en leren hier veel, we verbazen ons ook over veel dingen (bijvoorbeeld het niet-steriel werken, weinig communiceren richting patiënt) en voelen ons soms machteloos omdat we niet veel kunnen betekenen voor de patiënt. Maar het is zeker een bijzondere ervaring om in een ander land stage te kunnen lopen!

In Afrika zijn olifanten; zeggen ze...

En dat klopt dus ook!

Dit weekend hebben we ze met onze eigen ogen mogen bewonderen, een zeer unieke ervaring. We zijn naar het Mole National Park geweest, om even een lekker weekendje ertussen uit te zijn voor onze stage begint.

 Vrijdag vertrokken we om ±13:00 uur van huis om op tijd op het busstation te zijn, want de bus zou immers om 14:00 gaan. Goed, we zijn in Afrika, dus dat gaat iets anders. Eerst hebben we op een corrupte manier onze kaartjes weten te bemachtigen, kostte ons 2 Cedi extra om dit bij een securitygard te regelen. Vervolgens kwam om half 4 de bus aanrijden, wij gingen natuurlijk snel de bus in omdat we erg veel zin hadden in onze reis. Niet echt een goed idee achteraf, Irene werd afgezet bij het kopen van appels uit het busraam (1 appel voor 1 Cedi, zo duur heb je ze zelfs niet in Nederland), Jaap-Willem zat zwetend samengeperst tussen 2 mensen, Lize kreeg herhaaldelijk een arm of andere lichaamsdelen tegen zich aangeslingerd vanuit het gangpad en Inge sloeg dit allemaal nauwlettend gade. Om half 5 reden we eindelijk weg, stel je dan een overvolle bus voor, met zwetende en lawaaierige mensen overal om je heen, na 10 minuten nog even een stop om 15 zakken meel in te laden, en je bent weer een bijzondere ervaring rijker.

Vanuit het busraam kun je hier van alles kopen.

Na deze enerverende rit kwamen we aan bij Labarongo, een dorpje vlakbij Mole Park. Daar hebben we overnacht in een bijzonder guesthouse, bewaakt door geiten en andere viervoeters. Overnacht is wel een groot woord, we hebben vooral gelegen op een zeer dun matras, muskieten van ons afgeslagen en ons zorgen gemaakt over waar we nu weer beland waren. De volgende morgen gingen we om 06:00 richting park op een stoere quad, met de wind in onze slaperige ogen. We hebben in het park een walksafari gedaan met een guide, maar geen olifanten gezien, waar het ons natuurlijk om te doen was. Later op de morgen zijn we nogmaals het park ingeweest, ditmaal met een jeep. Toen hebben we onze eerste Afrikaanse olifant gezien, achter een boom welteverstaan. Het is dat de gids zei dat het een olifant was, anders waren we er straal voorbij gelopen. Het heeft ons de nodige zweetdruppels en natte voeten gekost, maar we kunnen nu in ieder geval zeggen dat er in Afrika echt olifanten zijn!



Survival of the fittest

Safarihelden

Prachtige zonsondergang in Mole National Park

Na deze ruige safari hebben we de rest van het weekend rustig aan gedaan. Genoten van het uitzicht over het park, de apen, wilde zwijnen en antilopes voor onze kamer en op ons dak. Ook van het heerlijke eten, macaroni, spaghetti, omeletten, te heerlijk om te beschrijven. Het weekend hebben we afgesloten al zittend bij het zwembad met een heftige regen- en onweersbui op de achtergrond. Het was erg fijn om zo met elkaar een weekendje weg te zijn en ons op te laden voor de stageperiode.

Olifant neemt bad...



...en wij kijken toe

Aan onze overheerlijke omeletten.

03:30 in de ochtend, uitgeslapen en wel, klaar voor onze terugreis.







African hips

Hoi! Omdat we nog steeds vrij zijn, nog maar even een update :).

Dit is Irene's bed

Dit is waar onze reis vanaf het huis begint, over de stenen over het water. Dit is ook waar het een keertje mis ging :).

 

Dan komen we langs zwaaiende kinderen, we lijken soms net op Beatrix.  

Langs een school...

 Langs lemen hutjes.. 

En dan zijn we bijna bij de grote weg. Daar neem je een taxi en dan ben je bij het ziekenhuis of  ' in town.

Het is prima te lopen, zo'n 30 minuten.

Wat informatie over onze stage; Maandag zijn we voor de 1e keer met Mary naar het ziekenhuis geweest, toen was de man die we moesten hebben niet aanwezig (z'n secretaresse wist ook niet waar hij was...). Dinsdag was hij er wel, hebben toen kennisgemaakt met hem, klopte nog niet helemaal met onze brieven van school etc, kwam erop neer dat we 'tomorrow' maar moesten terugkomen. Gisteren weer teruggeweest, hij wilde ook toen weer graag dat we 'tomorrow' terug zouden komen, het punt is dat onze brief door de chief (directeur van het ziekenhuis) getekend moet worden en dat onze uniformen aangemeten en gemaakt moeten worden. Lize en Irene gingen toen even de stad in, Mary bleef met Inge en Jaap-Willem wachten in het ziekenhuis. Toen konden we eindelijk naar de chief, je zag gelijk al aan zijn kantoor en z'n voorkomen dat hij een zeer belangrijke man is, kantoor met airco, leren stoelen, Blackberry etc. Na een korte social talk zijn we weer gegaan.

Vandaag (donderdag) zijn we voor de 4e keer naar het ziekenhuis gegaan, eindelijk konden we onze uniformen laten aanmeten. Nou, dat was ook zeker een bijzondere belevenis. We werden begroet in de 'linnenkamer' met 'are you married'? Vervolgens werden onze maten van top tot teen opgemeten met een meetlint, we vielen wel in de smaak met onze African hips:-).

Daarna kwam de moederoverste van de linnenkamer ons begroeten, we werden gelijk gedoopt met Ghanese namen; Irene is nu Toejoemba (love them), Jaap-Willem gaat vanaf vandaag door het leven als Tido (our men), Lize heet Mandea (patience) en ik (Inge) wil vanaf nu alleen nog maar Matiti genoemd worden (make it well for us). Moederoverste hebben wij de naam Truus gegeven, dit betekende volgens ons 'beloved woman', hier was ze natuurlijk erg over te spreken:).

Na deze ervaring zijn we weer een stapje voorwaarts richting onze stage, uniformen worden nu gemaakt (wel erg duur trouwens; 71 cedi, 35 euro voor 1 kittig jurkje en 1 formulier). Dinsdag hebben we een rondleiding door het ziekenhuis door de secretaresse, we mogen dan onze eigen meegebrachte uniformen aan, hopelijk kunnen we dan woensdag starten met stage in een een mooi, wit en doorschijnend jurkje. Jaap draagt natuurlijk gewoon een broek (hoewel we daar nog niet helemaal zeker van zijn;)). We zijn er nu onderhand wel aan toe om te gaan beginnen met onze stage, zijn erg benieuwd naar alle ervaringen die we hopen op te doen in het ziekenhuis. 

Het is nu nog regenseizoen en af en toe komt er een enorme bui. 

Hela groetjes en liefs, Inge und Irene