African hips

Hoi! Omdat we nog steeds vrij zijn, nog maar even een update :).

Dit is Irene's bed

Dit is waar onze reis vanaf het huis begint, over de stenen over het water. Dit is ook waar het een keertje mis ging :).

 

Dan komen we langs zwaaiende kinderen, we lijken soms net op Beatrix.  

Langs een school...

 Langs lemen hutjes.. 

En dan zijn we bijna bij de grote weg. Daar neem je een taxi en dan ben je bij het ziekenhuis of  ' in town.

Het is prima te lopen, zo'n 30 minuten.

Wat informatie over onze stage; Maandag zijn we voor de 1e keer met Mary naar het ziekenhuis geweest, toen was de man die we moesten hebben niet aanwezig (z'n secretaresse wist ook niet waar hij was...). Dinsdag was hij er wel, hebben toen kennisgemaakt met hem, klopte nog niet helemaal met onze brieven van school etc, kwam erop neer dat we 'tomorrow' maar moesten terugkomen. Gisteren weer teruggeweest, hij wilde ook toen weer graag dat we 'tomorrow' terug zouden komen, het punt is dat onze brief door de chief (directeur van het ziekenhuis) getekend moet worden en dat onze uniformen aangemeten en gemaakt moeten worden. Lize en Irene gingen toen even de stad in, Mary bleef met Inge en Jaap-Willem wachten in het ziekenhuis. Toen konden we eindelijk naar de chief, je zag gelijk al aan zijn kantoor en z'n voorkomen dat hij een zeer belangrijke man is, kantoor met airco, leren stoelen, Blackberry etc. Na een korte social talk zijn we weer gegaan.

Vandaag (donderdag) zijn we voor de 4e keer naar het ziekenhuis gegaan, eindelijk konden we onze uniformen laten aanmeten. Nou, dat was ook zeker een bijzondere belevenis. We werden begroet in de 'linnenkamer' met 'are you married'? Vervolgens werden onze maten van top tot teen opgemeten met een meetlint, we vielen wel in de smaak met onze African hips:-).

Daarna kwam de moederoverste van de linnenkamer ons begroeten, we werden gelijk gedoopt met Ghanese namen; Irene is nu Toejoemba (love them), Jaap-Willem gaat vanaf vandaag door het leven als Tido (our men), Lize heet Mandea (patience) en ik (Inge) wil vanaf nu alleen nog maar Matiti genoemd worden (make it well for us). Moederoverste hebben wij de naam Truus gegeven, dit betekende volgens ons 'beloved woman', hier was ze natuurlijk erg over te spreken:).

Na deze ervaring zijn we weer een stapje voorwaarts richting onze stage, uniformen worden nu gemaakt (wel erg duur trouwens; 71 cedi, 35 euro voor 1 kittig jurkje en 1 formulier). Dinsdag hebben we een rondleiding door het ziekenhuis door de secretaresse, we mogen dan onze eigen meegebrachte uniformen aan, hopelijk kunnen we dan woensdag starten met stage in een een mooi, wit en doorschijnend jurkje. Jaap draagt natuurlijk gewoon een broek (hoewel we daar nog niet helemaal zeker van zijn;)). We zijn er nu onderhand wel aan toe om te gaan beginnen met onze stage, zijn erg benieuwd naar alle ervaringen die we hopen op te doen in het ziekenhuis. 

Het is nu nog regenseizoen en af en toe komt er een enorme bui. 

Hela groetjes en liefs, Inge und Irene