Ongestreken jurken en nog meer!

Schrijven geeft maar heel beperkt weer hoe je je nu echt voelt, maar ik ga een poging doen. In het ziekenhuis hebben we meer onze plek gevonden. Hoe om te gaan met narrige hoofdzusters en hoe te coopen met huwelijksaanzoeken. Het is verbazingwekkend en ook een dankpunt dat het als groep eigenlijk heel leuk is. We maken de slechtste grappen en hebben het over zaken van het hart. Inge werkt nu op de ´Male Medical Ward´ en ik op de ER. Inge vind het iets wat saai op haar nieuwe afdeling en ik geniet van de ‘hectiek’ op z’n Afrikaans. 

Op school hebben we globaal les gehad over cultuur(verschillen) waaronder directe en indirecte culturen. Een concreet voorbeeld:

Vrijdag hadden we een studiedag, alle vier hadden we dat individueel geregeld bij onze eigen ´head in charge´ van de desbetreffende afdeling. Wij ijverig met laptop en al naar het ziekenhuis om daar te gaan studeren en reflecteren. (Thuis hebben we alleen ’s avonds stroom van de generator en daar laden onze laptops niet volledig van op, een studiedag was dus fijn!) We moesten  bij de ´Nursing Director´ komen. Een studiedag kon echt niet. We hebben alle theorie gehad op school en nu telt de praktijk. En wat al helemaal een grote schande was: onze ongestreken jurken. Dit vonden wij vreemd: 2 weken hebben we rondgelopen in onze mooie jurken en nooit is er iets tegen ons gezegd. Nu was er vanaf bovenaf kritiek op ons open schoeisel en het reliëf van de stof.  En dat moet dan via de ‘Nursing Director’. Wij zijn ons ervan bewust dat wij steken hebben laten vallen maar dit was naar ons inzien een beetje overdreven.  Goed, de director is nu 2 weken afwezig, dus kunnen we nog even nadenken hoe we dit cultureel verantwoord gaan oplossen. We houden u op de hoogte!

Afgelopen zondag was een echte lanterfantzondag. En het was genieten. De zon scheen, de temperatuur was precies goed, we kregen een schommel, Tampoelie was er en alle vier waren we in een zeer chille bui. ’s Morgens hadden we een hagepreek op de veranda gehad. Al met al, een goede rustdag! Zie de volgende foto’s!

Dit is Tampoelie, een meisje van ongeveer 3 jaar oud. Haar moeder en zusje van 6 maanden zijn vaak rond het huis te vinden.

                                                                   Irene und Tampoelie

                                                                                   In de zon

                                                                              Namiddagzon

                                                         ’s Avonds achter de laptop van Inge!

Na deze fotocollage nog wat Neder-Engels :

·         We take the chairs à We take the stairs

·         Were was you?

·         No joh!

·         It’s good zo

·         How late is it?

·         Yeah you have to tell them à You have to count them

·         Where is the skeer à Where is the scissor?

Tot slot nog wat seizoensnieuws; het droogseizoen is zo goed als begonnen. Dat betekent dat het nog warmer wordt en dat de Haramattan gaat waaien (droge wind vanuit Sahara). Ook worden de velden gecontroleerd afgebrand i.v.m droogte.  ’s Avonds kan het gaan afkoelen, iets waar we  naar uitkijken. Zo koud en mistig als in Nederland zal hel niet gaan worden, ook nachtvorst zullen we hier niet krijgen, maar een beetje afkoeling is zeker welkom! Ook zullen dan hopelijk de muskietenvolken ons meer met rust laten.

Heel veel succes met alles wat jullie doen, hou ons vooral op de hoogte, vinden we leuk!

Kusjes voor degene die gekust willen worden!

En verder een nuchtere groet uit indirect Afrika

Inge und Irene

Stage op E.R. en Medical Ward!

Na bijna anderhalve week wachten, praten met verpleegkundig hoofd, directeur van het ziekenhuis en een aantal bezoekjes aan de linnenkamer zijn we dan eindelijk gestart met onze stage! Irene en Lize zijn gestart op de medical ward, Irene zit sinds 2 dagen op de mannenafdeling, Lize bij de vrouwen. Jaap-Willem en Inge zitten op de E.R, de Emergency Room. Over 2 weken wisselen we van afdelingen.

Irene over de Medical Ward;

De Medical ward… Vorige week hebben Lize en ik twee dagen samen op de female ward gelopen. Maandag ben ik naar de 'male ward' gegaan en is Lize op de vrouwen afdeling gebleven. De Medical male ward bestaat uit 30 bedden die opgedeeld staan in 3 ‘units’. Het ziet er totaal anders uit dan in Nederland, het ziekenhuis is vervallen, de bedden zijn erg oud, alles is roestig en omdat veel patienten eten op het nachtkastje hebben staan lopen er ook wat insecten rond. De ziektebeelden die voorbijkomen zijn van interne aard. Zo liggen er patiënten met malaria tot CVA en van nierdialyse tot hartfalen.


'The nurse in Charge'  heeft de leiding en is verantwoordelijk voor alle 30 patienten. Het is ook een echte grote afrikaanse opperzuster. Het is soms wat chaotisch omdat iedereen alles voor iedereen doet. Wel moeten er rond 10 uur de vital signs gecheckt moeten worden. En gebeurd dat hier allemaal handmatig. Je bent dan ook wel iets langer bezig. Je bent hier zowiezo met alles langer bezig. Familie moet medicatie halen, als iemand bloed nodig heeft moet eerst een familelid bloed gaan geven. In noodgevallen wordt het bloed geleend door de bloedbank maar moet een familielid later terug om de gegeven hoeveelheid terug te doneren. Het communiceren met patienten gaat moeizaam. Veel mensen spreken geen engels maar een lokale stamtaal. Collega's spreken engels en de lokale dialecten dus het lukt allemaal wel.


Het is vooral wennen.

 

Inge over de E.R:

 

Onze eerste dagen in de emergency room zitten erop. Dit is een kamer met 4 bedden waar alle spoedgevallen binnen komen. Een soort spoedeisendehulp dus. Het kan er erg druk zijn, maar dit viel de afgelopen dagen mee.

Zijaanzicht van de E.R.

Regelmatig wordt er iemand met veel bombarie de E.R. ingereden. Zo snel mogelijk moet de patient van de brancard op het bed, het kan ze niet snel genoeg gaan. Als de patient eenmaal op de E.R. ligt gaat alles weer op het oude vertrouwde Afrikaanse tempo. Familieleden moeten vaak eerst de nodige spullen aanschaffen. Denk aan: medicatie, dossiermap, infusievloeistof enz. Dit kan zo een half uur duren, ondertussen ligt de patient te wachten. Heel apart om dit mee te maken, geeft soms ook een onmachtig gevoel om nog niks te kunnen doen.

De 'voorraadkast'

De twee meest voorkomende problemen zijn malaria en  RTA (road traffic accident). Wij hebben tot nu toe nog geen zwaargewonden binnen gekregen, er gebeuren wel regelmatig ongelukken met moterbikes en busjes, dus dat gaat vast nog wel gebeuren.

In de E.R. worden we bijgestaan door een team ambulancestudenten. Deze studenten krijgen een opleiding van een jaar waarna ze op de ambulance mogen werken. Hun kwaliteiten liggen vooral bij het meten van de bloeddruk en temperaturen. Het moge duidelijk zijn dat zij in deze fase van hun studie (4 vd 12 maanden) nog heel wat moeten leren!

Het E.R. team!

De E.R. staat onder leiding van black Mozes, een zeer enthousiaste, ervaren verpleegkundige. Black Mozes brengt ons van alles bij over allerhande ziektebeelden. Als het rustig is geeft black Mozes gerust een college van een uur.

De werktijden zijn officieel van 07.30 tot 14.00 uur. Na vier dagen zijn wij er wel achter dat deze werktijden flexibel te noemen zijn. Maandagmorgen kwam head in charge black Mozes pas om 09.30 uur op de afdeling. Zonder blikken of blozen kwam hij de E.R. binnen. Niets of niemand leek het vreemd te vinden dat hij er pas zo laat was. De nachtdienst haalde opgelucht adem omdat hij na een shift van 14 uur eindelijk naar huis kon.

Dit waren in het kort wat ervaringen van onze stage in het Tamale Teaching Hospital Ghana. We horen, zien en leren hier veel, we verbazen ons ook over veel dingen (bijvoorbeeld het niet-steriel werken, weinig communiceren richting patiënt) en voelen ons soms machteloos omdat we niet veel kunnen betekenen voor de patiënt. Maar het is zeker een bijzondere ervaring om in een ander land stage te kunnen lopen!