Stage op E.R. en Medical Ward!

Na bijna anderhalve week wachten, praten met verpleegkundig hoofd, directeur van het ziekenhuis en een aantal bezoekjes aan de linnenkamer zijn we dan eindelijk gestart met onze stage! Irene en Lize zijn gestart op de medical ward, Irene zit sinds 2 dagen op de mannenafdeling, Lize bij de vrouwen. Jaap-Willem en Inge zitten op de E.R, de Emergency Room. Over 2 weken wisselen we van afdelingen.

Irene over de Medical Ward;

De Medical ward… Vorige week hebben Lize en ik twee dagen samen op de female ward gelopen. Maandag ben ik naar de 'male ward' gegaan en is Lize op de vrouwen afdeling gebleven. De Medical male ward bestaat uit 30 bedden die opgedeeld staan in 3 ‘units’. Het ziet er totaal anders uit dan in Nederland, het ziekenhuis is vervallen, de bedden zijn erg oud, alles is roestig en omdat veel patienten eten op het nachtkastje hebben staan lopen er ook wat insecten rond. De ziektebeelden die voorbijkomen zijn van interne aard. Zo liggen er patiënten met malaria tot CVA en van nierdialyse tot hartfalen.


'The nurse in Charge'  heeft de leiding en is verantwoordelijk voor alle 30 patienten. Het is ook een echte grote afrikaanse opperzuster. Het is soms wat chaotisch omdat iedereen alles voor iedereen doet. Wel moeten er rond 10 uur de vital signs gecheckt moeten worden. En gebeurd dat hier allemaal handmatig. Je bent dan ook wel iets langer bezig. Je bent hier zowiezo met alles langer bezig. Familie moet medicatie halen, als iemand bloed nodig heeft moet eerst een familelid bloed gaan geven. In noodgevallen wordt het bloed geleend door de bloedbank maar moet een familielid later terug om de gegeven hoeveelheid terug te doneren. Het communiceren met patienten gaat moeizaam. Veel mensen spreken geen engels maar een lokale stamtaal. Collega's spreken engels en de lokale dialecten dus het lukt allemaal wel.


Het is vooral wennen.

 

Inge over de E.R:

 

Onze eerste dagen in de emergency room zitten erop. Dit is een kamer met 4 bedden waar alle spoedgevallen binnen komen. Een soort spoedeisendehulp dus. Het kan er erg druk zijn, maar dit viel de afgelopen dagen mee.

Zijaanzicht van de E.R.

Regelmatig wordt er iemand met veel bombarie de E.R. ingereden. Zo snel mogelijk moet de patient van de brancard op het bed, het kan ze niet snel genoeg gaan. Als de patient eenmaal op de E.R. ligt gaat alles weer op het oude vertrouwde Afrikaanse tempo. Familieleden moeten vaak eerst de nodige spullen aanschaffen. Denk aan: medicatie, dossiermap, infusievloeistof enz. Dit kan zo een half uur duren, ondertussen ligt de patient te wachten. Heel apart om dit mee te maken, geeft soms ook een onmachtig gevoel om nog niks te kunnen doen.

De 'voorraadkast'

De twee meest voorkomende problemen zijn malaria en  RTA (road traffic accident). Wij hebben tot nu toe nog geen zwaargewonden binnen gekregen, er gebeuren wel regelmatig ongelukken met moterbikes en busjes, dus dat gaat vast nog wel gebeuren.

In de E.R. worden we bijgestaan door een team ambulancestudenten. Deze studenten krijgen een opleiding van een jaar waarna ze op de ambulance mogen werken. Hun kwaliteiten liggen vooral bij het meten van de bloeddruk en temperaturen. Het moge duidelijk zijn dat zij in deze fase van hun studie (4 vd 12 maanden) nog heel wat moeten leren!

Het E.R. team!

De E.R. staat onder leiding van black Mozes, een zeer enthousiaste, ervaren verpleegkundige. Black Mozes brengt ons van alles bij over allerhande ziektebeelden. Als het rustig is geeft black Mozes gerust een college van een uur.

De werktijden zijn officieel van 07.30 tot 14.00 uur. Na vier dagen zijn wij er wel achter dat deze werktijden flexibel te noemen zijn. Maandagmorgen kwam head in charge black Mozes pas om 09.30 uur op de afdeling. Zonder blikken of blozen kwam hij de E.R. binnen. Niets of niemand leek het vreemd te vinden dat hij er pas zo laat was. De nachtdienst haalde opgelucht adem omdat hij na een shift van 14 uur eindelijk naar huis kon.

Dit waren in het kort wat ervaringen van onze stage in het Tamale Teaching Hospital Ghana. We horen, zien en leren hier veel, we verbazen ons ook over veel dingen (bijvoorbeeld het niet-steriel werken, weinig communiceren richting patiënt) en voelen ons soms machteloos omdat we niet veel kunnen betekenen voor de patiënt. Maar het is zeker een bijzondere ervaring om in een ander land stage te kunnen lopen!